31 Ιανουαρίου 2012

Mε λίγο φως στους ώμους - Μιχάλης Γκανάς


Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε στο 9ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και στο 1ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας, όπου τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο και το Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας.

Οι μεταπολεμικές περιπέτειες του τόπου θα αφήσουν βαθιά τα ίχνη τους στη ζωή και το έργο του ποιητή Μιχάλη Γκανά. Ηπειρώτης στην καταγωγή –από ένα χωριό στα σύνορα με την Αλβανία– θα βρεθεί μικρό παιδάκι στο κέντρο των εμφύλιων συγκρούσεων για να καταλήξει για έξι χρόνια στις λαϊκές δημοκρατίες της εποχής.

Επιστρέφει για λίγο στο χωριό και μετά πάλι εσωτερικός μετανάστης στην Αθήνα, για σπουδές και βιοπορισμό.Αργότερα, το 1978, αυτά τα δύο σημαδιακά «ταξίδια» θα αποτυπωθούν στην ποιητική συλλογή «Ακάθιστος δείπνος» και στο πεζό «Μητριά πατρίδα» που αποσπάσματά του προδημοσίευσε την ίδια χρονιά στην περιοδική έκδοση «Χρονικό».

Παράλληλα η Αθήνα –η νέα πατρίδα– ιχνογραφεί αργά, αλλά σταθερά, τα δικά της σημάδια στη ζωή και το έργο του Μιχάλη Γκανά.

Σκουριασμένες εικόνες . Ντοκιμαντέρ (1997)

Η γέννηση και η παρακμή του νεότερου μεταλλευτικού Λαυρίου, μέσα από τα ποιήματα του Νίκου Βουρλάκου, που γεννήθηκαν στο σκοτάδι των υπόγειων στοών, και την περιπλάνηση ενός φοιτητή, που αναζητά στο φως της ημέρας τη νεότερη ιστορία.

Σκηνοθεσία Γιάννης Καταμβάκουλας (1997).

Watch Skouriasmenes eikones in Educational & How-To  |  View More Free Videos Online at Veoh.com

Η Τσινετσιτά του Λαυρίου

Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ

Κάποτε το Λαύριο άνθιζε βιομηχανικά. Με τι κόστος, βέβαια: οι κάτοικοι της πόλης των μεταλλείων πέθαιναν στα 30 τους από μολυβδίαση και η Μακρόνησος απέναντί τους φάνταζε μια ζωντανή υπενθύμιση της κόλασης. Σήμερα, 25 χρόνια μετά το κλείσιμο των μεταλλείων, το τοπίο άλλαξε. Πρώτα ήρθε ο μαρασμός, η ανεργία και η απόγνωση. Σήμερα η «ανάσα» της Αττικής Οδού. Η μεγάλη ζήτηση για οικόπεδα. Η δημιουργία νέων ακτοπλοϊκών γραμμών. Και μέσα σ' όλ'αυτά, μια μικρή... Τσινετσιτά!

Ολα ξεκίνησαν όταν το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο αποφάσισε να ξαναδώσει ζωή στα βιομηχανικά ερείπια, δημιουργώντας στην τεράστια έκταση όπου κάποτε στεγάζονταν τα μεταλλεία, το Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου. Με το υποβλητικό Μηχανουργείο του, και το πρώην Αμαξοστάσιό του να φιλοξενούν πλέον αποκλειστικά πολιτιστικές ή επιστημονικές εκδηλώσεις. Εκεί διοργανώθηκε πρόσφατα και το μουσικό φεστιβάλ Synch.

Τα τελευταία δέκα χρόνια ένα πλήθος ταινιών αλλά και τηλεοπτικών σειρών βρήκαν στον χώρο αυτό ένα ιδανικό σκηνικό. Πριν από λίγες εβδομάδες μάλιστα φιλοξενήθηκε πρώτη φορά εκεί το Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ του Σωματείου Ελλήνων Σκηνοθετών Παραγωγών Κινηματογράφου με πρόεδρο τον Βασίλη Βαφέα.

«Ο χώρος αυτός», μας είπε ο γνωστός σκηνοθέτης, «είναι ένας άψογα αποκατεστημένος χώρος βιομηχανικής μνήμης που εκπέμπει μια μεγάλη ενέργεια: το μολύβι δηλητηρίαζε ακόμα και τα παιδιά που κατοικούσαν στην περιοχή, με τραγικές συνέπειες. Και τώρα έρχεται η τέχνη για να ξορκίσει όλα αυτά. Μέσα στα ωραία αυτά ερείπια οι σκηνοθέτες στήνουν καταπληκτικά σκηνικά για να "στεγάσουν" το δικό τους όραμα».

Οι προβολές του φεστιβάλ έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα, συμπεριλαμβάνοντας και ταινίες-ντοκουμέντα για την περιοχή, όπως ένα πρώτο δείγμα από το ντοκιμαντέρ που αυτόν τον καιρό γυρίζει η Σοφία Παπαχρήστου στο Λαύριο για τη μουσική του.

Και να που τώρα, ένα νέο βιβλίο-λεύκωμα του Γιώργου Π. Ιατρού, που κυκλοφόρησε με αφορμή το φεστιβάλ, καταγράφει περί τις 100 παραγωγές, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές, που γυρίστηκαν στο ατμοσφαιρικό «πλατό» όχι μόνο του Πάρκου (από το 1994), αλλά και της ευρύτερης περιοχής: στο Λιμάνι, τον προσφυγικό καταυλισμό, στην Καμάριζα (τα σπίτια των εργατών), τις υπόγειες στοές, στα νεοκλασικά με τους φοίνικες, αλλά και στην Κερατέα, το Σούνιο, την Ανάβυσσο. Τίτλος του «Το κινηματογραφικό πλατό της Λαυρεωτικής» (μια έκδοση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ανατολικής Αττικής και του «Αιγόκερου»).

Οπως γράφει ο συγγραφέας, το Λαύριο μαγνητίζει τους σκηνοθέτες, οι οποίοι ανακαλύπτουν κοντά στην Αθήνα μια πόλη-στούντιο που προσφέρεται ιδιαίτερα και για ταινίες ή σειρές εποχής.

Εδώ ας πούμε στήθηκε η εκπληκτική αγορά της «ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κουζίνας» του Τάσου Μπουλμέτη και το μαγαζί του παππού με τα μπαχαρικά. Οπως επίσης ένα ολόκληρο ανατολίτικο παζάρι για τις «Μάγισσες της Σμύρνης» του Κώστα Κουτσομύτη. Και βέβαια, εδώ έστησε και ο Αγγελόπουλος σκηνές από το «Βλέμμα του Οδυσσέα»: Ο χώρος του μηχανουργείου του Πάρκου μετατράπηκε σε μια βομβαρδισμένη αίθουσα προβολών στο Σεράγεβο την εποχή του πολέμου: εκεί που, στο τέλος, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ βάζει τα κλάματα. Για να του δημιουργήσει την κατάλληλη συγκινησιακή φόρτιση ο Αγγελόπουλος πλημμύρισε τον χώρο με μουσική του Σινάτρα (τη μουσική που πρωτοχόρεψε παιδί), και ανακάλεσε μνήμες της νεκρής μητέρας του.

Από τους τελευταίους που έκαναν γυρίσματα εκεί είναι ο Βασίλης Μαζωμένος, ενώ από τους πρώτους υπήρξε ο Τζαβέλλας που σε μια σπηλιά έστησε την «Αντιγόνη» του. Αλλά και ο Κακογιάννης που γύρισε την «Ηλέκτρα» του έξω από την Κερατέα, προς την Ανάβυσσο. Τότε, βέβαια, η περιοχή ήταν ένα παρθένο τοπίο και ο Κακογιάννης βρήκε έτοιμο «το κονάκι με τα πρόβατα ενός βοσκού. Η περιοχή υποδύθηκε με τον καλύτερο τρόπο τον χώρο γύρω από τις αρχαίες Μυκήνες».

Στο Λαύριο έχουν γυριστεί μερικές από τις γνωστότερες ελληνικές ταινίες: ο «Θίασος» και ο «Μελισσοκόμος» του Αγγελόπουλου, το «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη (στο σημερινό Πάρκο -τότε Ελληνική Μεταλλευτική Μεταλλουργική Εταιρεία), το «Μπορντέλο» του Κούνδουρου, το «Καραβάν Σαράι» του Τάσου Ψαρρά.

Στην ευρύτερη περιοχή, το συγκλονιστικό «Χάπι ντέι» του Βούλγαρη (Μακρόνησος), ο οποίος επέστρεψε και για τις σκηνές του υπερωκεάνιου στις «Νύφες», ο «Μεγαλέξαντρος» του Αγγελόπουλου (Σούνιο), «Τον καιρό των Ελλήνων» του Λάκη Παπαστάθη, αλλά και ο «Διωγμός» του Γρηγορίου (Κακή Θάλασσα Κερατέας) με πολλούς κατοίκους στον ρόλο κομπάρσων.

Και βέβαια εδώ έγιναν πλήθος ντοκιμαντέρ: από τις «Σκουριασμένες εικόνες», το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Γιάννη Κατσάμπουλα για τις μεταλλευτικές στοές του Λαυρίου, μέχρι το «Λαύριο τόπος εν Αττική έχων μέταλλα» του Γιώργου Κολόζη. Και από τις «Σιωπηλές μηχανές» του Θανάση Ρεντζή, μέχρι το πρόσφατο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του Κυριάκου Κατζουράκη «Ο δρόμος προς τη Δύση» για τους λαθρομετανάστες.

Αλλά και ταινίες μικρού μήκους, τηλεταινίες, και πλήθος τηλεοπτικών σειρών: από τα «Λαυρεωτικά» του Γιώργου Μιχαηλίδη το 1982 (που προκάλεσαν, άθελά τους τον βανδαλισμό του αγάλματος του Σερπιέρι, ιδρυτή της Γαλλικής Εταιρείας Λαυρίου από τους εξαγριωμένους κατοικους), μέχρι την «Πρόβα νυφικού». Και από την «Εκτέλεση», μέχρι «Τα παιδιά της Νιόβης».

Δεν είναι ν' απορεί κανείς που το Λαύριο είναι η αγαπημένη πόλη του Θόδωρου Αγγελόπουλου: ο σκηνοθέτης έχει γυρίσει εκεί επτά ταινίες. Η ιδιαίτερη εικαστική ατμόσφαιρα των ταινιών του συνάδει απόλυτα με την αίσθηση «σήψης», σκουριάς αλλά και συλλογικής μνήμης που αναδίδουν πολλά κτίσματα στο Πολιτιστικό Τεχνολογικό Πάρκο του Λαυρίου και στην ευρύτερη περιοχή.

Κούνδουρος και Αγγελόπουλος

«Είναι ένας τόπος που κράτησε κάποια χαρακτηριστικά του ελληνικού χώρου που έχουν εξαφανιστεί από άλλες περιοχές. Ηταν βιομηχανικός χώρος, υπήρχε η Γαλλική Εταιρεία και τα κτίσματά της που χρησιμοποιήθηκαν ως ντεκόρ αυτά καθ' αυτά ή με παρεμβάσεις, όπως έκανα στο "Βλέμμα του Οδυσσέα". Επιπλέον, στο χώρο αυτό υπάρχει μια ησυχία.

Γυρεύω καθαρούς χώρους. Που να μην σημαδεύονται από παρεμβάσεις που "χυδαιοποιούν" τον χώρο. Ξέρετε, προσπαθώ να δω τον χώρο σαν ένα είδος μνημείου».

Και βέβαια, το Λαύριο ήταν και είναι μια πόλη προσφύγων, ένα αγαπητό θέμα στον Αγγελόπουλο που στήνει την κάμερά του στα στενοσόκακα της πόλης, στο λιμεναρχείο, στην Ψαραγορά, στη θάλασσα, στη «μαύρη» παραλία μπροστά από την Γαλλική -τότε- Εταιρεία, σε νεοκλασικά κτίρια όπως αυτό του ξενοδοχείου «Belle Epoque». Σ' αυτό το ξενοδοχείο, όσο λειτουργούσε, κατέλυε και ο ίδιος, αλλά φιλοξενούσε και ηθοποιούς του όπως τον Χάρβεϊ Καϊτέλ. Ενα άλλο εγκαταλειμμένο νεοκλασικό του Λαυρίου, απ' αυτά που έχουν εμπνεύσει τον Γιάννη Τσαρούχη, είναι το σπίτι του «Μελισσοκόμου Μαστρογιάνι». Υπάρχει μάλιστα και μια μικρού μήκους: «Το Λαύριο του Θόδωρου Αγγελόπουλου» (Χάρης Παπαδόπουλος).

Αλλά και ο Νίκος Κούνδουρος, που ως γνωστόν έκανε Μακρόνησο, ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση με το Λαύριο. Στο «Μπορντέλο», για παράδειγμα, με τις σκηνικές παρεμβάσεις του, μεταφερόμαστε στα Χανιά του 1897, μέσα από μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα όπου συνυπάρχει η Δύση και η Ανατολή. Στα αρχικά δε πλάνα της ταινίας χρησιμοποιεί μια παράγκα στην ακτή έξω από το Λαύριο (στο Οξυγόνο) που επί σειρά ετών αποτελούσε σκηνικό για φωτογράφους και σκηνοθέτες.

Το 1998 γυρίζει στο Λαύριο και τους «Φωτογράφους» του με κομπάρσους Κούρδους από το στρατόπεδο προσφύγων Λαυρίου, και καταγράφει μάλιστα τις ιστορίες τους. Σχεδόν όλη η ταινία είναι γυρισμένη στο Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο. «Ο χώρος του Λαυρίου, για μένα αντιπροσωπεύει και εικονογραφεί ένα αίσθημα απελπισίας που είναι σύμφυτο με τη ζωή και την δουλειά μας», εξηγεί. Και θυμάται τις εποχές που παρέα με τους αρουραίους της Μακρονήσου, τα δυσβάσταχτα αυτά βράδια, κοιτούσε τα φώτα του Λαυρίου και αφουγκραζόταν τους ήχους του: «Ηταν τα μόνα ψήγματα ζωής που φθάνανε ώς εμάς εκεί και σπάραζε -έτσι νέοι που είμαστε- η καρδιά μας».


7 - 06/08/2006

Η Ελλάδα ταξιδεύει. Η ιστορία της Ελλάδας - 1821


Ντοκιμαντέρ του Διαμαντή Λεβεντάκου. Με την ηθοποιό Αγάπη Μανουρά.Μια αφήγηση της Ιστορίας της Ελλάδας από το 1821 μέχρι σήμερα με ζωγραφικές, φωτογραφικές εικόνες και αποσπάσματα ποιημάτων. Ένα κινηματογραφικό - ποιητικό ταξίδι στον ελληνικό χώρο και χρόνο.

Η άλωση της πόλης. Ντοκιμαντέρ National geographic (2007-2008)

Πεντακόσια πενήντα πέντε χρόνια μετά την Αλωσης της Πόλης και τις δραματικές εξελίξεις που οδήγησαν στην οριστική πτώση του Βυζαντίου και στην άνοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το National Geographic έρχεται να προσφέρει στο παγκόσμιο κοινό ένα συγκλονιστικό οπτικοακουστικό λεύκωμα: «1453: Η Αλωση της Πόλης».

Περιλαμβάνει ένα πολυτελές σκληρόδετο βιβλίο και ένα DVD-ντοκιμαντέρ παραγωγής 2007-08, τα οποία βασίζονται στο αρχειακό υλικό του National Geographic, συνδυασμένο με σπάνια ντοκουμέντα, ιστορικές μαρτυρίες και κινηματογραφικές λήψεις σε όλους τους τόπους στους οποίους εξελίχθηκαν τα γεγονότα.

Με τη σφραγίδα ενός φορέα αδιαμφισβήτητου κύρους, το έργο αποτελεί πολύτιμο απόκτημα για τη βιβλιοθήκη κάθε ελληνικού σπιτιού, ενώ αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα για τις ελληνικές οικογένειες που έχουν ρίζες στην Κωνσταντινούπολη.

Στο ντοκιμαντέρ που κυκλοφορεί σε DVD ξεδιπλώνονται με τον ανυπέρβλητο τρόπο του National Geographic, με δύναμη και καθαρότητα, τα συνταρακτικά γεγονότα που οδήγησαν στην Αλωση. Με εντυπωσιακό κινηματογραφικό υλικό από τη σύγχρονη Κωνσταντινούπολη, τη Βενετία, τη Φλωρεντία και αλλού, το DVD αναπλάθει και προβάλλει την ιστορική αλήθεια εκείνης της κοσμογονικής εποχής.

Στο πολυτελές βιβλίο-λεύκωμα καταγράφεται όλη η πορεία από την πολιτική κατάρρευση του μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία (1071-1081) μέχρι την καταστροφή της Πόλης από τους Σταυροφόρους το 1204 και από την εμφάνιση των Οθωμανών στην Ευρώπη και την πρώτη πολιορκία της Πόλης το 1394 μέχρι τη σθεναρή ύστατη αντίσταση των Βυζαντινών σε ξηρά και θάλασσα κατά την πολιορκία του 1453. Κείμενα εποχής, γκραβούρες, χάρτες και άλλα σπάνια ντοκουμέντα εικονογραφούν όλα τα τραγικά γεγονότα που οδήγησαν στην αρχή του τέλους και, τελικά, στην πτώση, με όλες τις δραματικές επιπτώσεις για το λαό της Πόλης αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο.











Ψαθάς Δημήτρης: Χιούμορ Εις Την Ψι


            Βιογραφικό
     Δημήτρης Ψαθάς
     Γεννήθηκε στη Τραπεζούντα του Πόντου το 1907 κι ήρθε στην Αθήνα το1923 κι αφιερώθηκε στη δημοσιογραφία. Παράλληλα ασχολήθηκε και 
με τη συγγραφή κωμωδιών, που παίχτηκαν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς και μερικές απ' αυτές καταρρίψανε ρεκόρ παραστάσεων: "Το Στραβόξυλο", "Ο Εαυτούλης Μου", "Μαντάμ Σουσού", "Ζητείται Ψεύτης", "Ένας Βλάκας Και Μισός", "Η Χαρτοπαίχτρα", "Ο Αχόρταγος" και πολλές άλλες.
     Μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του κι από το 1925 εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορες αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά όπως: Ελεύθερο ΒήμαΑθηναϊκά Νέα,ΕλευθεροτυπίαΤαχυδρόμος και χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους κορυφαίους του χρονογραφήματος. (Ο Νίκος Δήμου ισχυρίζεται πως ήταν ο ...δολοφόνος του κι επικαλείται μερικά πράματα, που ίσως να 'ναι σωστά, ίσως πάλι κι όχι).
     Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1937, με την έκδοση της συλλογής ευθυμογραφημάτων "Η Θέμις Έχει Κέφια". Ακολούθησαν πολλά ανάλογα έργα, όλα στο χώρο της σατιρικής ευθυμογραφίας, με κορυφαία τη "Μαντάμ Σουσού1940.Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1940 με την κωμωδία "Το Στραβόξυλο", που ανέβηκε από το θίασο του Βασίλη Αργυρόπουλου και γνώρισε μεγάλην επιτυχία. Ακολούθησαν έργα όπως: "Φον Δημητράκης", "Μικροί Φαρισαίοι", "Ένας Βλάκας Και Μισός", "Η Χαρτοπαίχτρα", "Ξύπνα Βασίλη", που γνώρισαν επιτυχία στη σκηνή και πολλά μεταφερθήκανε στον κινηματογράφο μ' ανάλογην επιτυχία.
     Τη δραματική περίοδο της ιταλογερμανικής κατοχής, περιέγραψε με το δικό του τρόπο στα βιβλία του "Χειμώνας Του '411945, "Αντίσταση1945 και "Χιούμορ Μιας Εποχής1946. Ταξίδεψε σε ΓαλλίαΑγγλίαΑμερικήΤουρκίαΑίγυπτοκαι περιέλαβε τις εντυπώσεις του στα βιβλία "Κάτω Από Τους Ουρανοξύστες1950, "Στη Χώρα Των Μυλόρδων1951 και "Παρίσι, Σταμπούλ & 'Αλλα Εύθυμα Ταξίδια"1951, που συνδυάζουν δημοσιογραφικά κι ευθυμογραφικά στοιχεία με κοινωνικά και πολιτικά σχόλια. Εξέδωσεν επίσης κι ένα ιστορικό χρονικό από τη ζωή, τους διωγμούς και την αντίσταση του ελληνισμού της ιδιαίτερης πατρίδας του, με τίτλο "Γη Του Πόντου" το 1966.
     Πέθανε στις 13 Νοέμβρη 1979, στην Αθήνα, σ' ηλικία 72 ετών.
--------------------------------------------------------------------------------------------
                                    Η Νίτσα Έχει Κέφια
     Αλλά στα κέντρα, στους δημοσίους χορούς έγινε το πραγματικό ξεφάντωμα. Οπωσδήποτε προτού εμφανισθή το κέφι έρχεται το γκαρσόνι. Ο επί κεφαλής της συντροφιάς ωχριά ελαφρώς, ρίχνει λοξές ματιές εις τον κατάλογον, μετρά νοερώς τα μέλη της οικογενείας του, ψιθυρίζει ένα μασσημένον "τι θα πάρετε" κι απαντά ο ίδιος:
 -"
Μια μποτίλια κρασί".
 -"
Μάλιστα. Τίποτε άλλο";
 -"
Λίγα φρούτα".
     Το γκαρσόνι φεύγει συνωφρυωμένον σαν να πηγαίνη να συντάξη υπόμνημα περί μη επεμβάσεως εις την Ισπανίαν και πλησιάζει στα άλλα τραπεζάκια, όπου το αντικρύζουν με δυσθυμίαν παρόμοιες παρέες. Επάνω, τα φώτα προσπαθούν να κάνουν παν το δυνατόν για να δώσουν υποβλητικό τόνον εις την αίθουσαν, ενώ κάτω κάποιος θαρραλέος οργιαστής κάνει ο άθλιος χειρονομίαν απονενοημένην. Πετά μια σερπαντίνα που διαγράφει κύκλον στον αέρα και αποσπά την γενικήν προσοχήν. Ο πάτερ φαμίλιας την παρακολουθεί με ανήσυχον βλέμμα να κατευθύνεται προς την κόρη του και την βλέπει με φρίκην να πέφτη ακριβώς επάνω στα αλάβαστρα των ώμων του θελκτικού βλαστού του, που ερωτά αν πρέπει να απαντήση επίσης διά σερπαντίνας.
 -"
Φρόνιμα, Νίτσα"!
 -"
Μα μπαμπά..."
 -"
Καν' το κορόιδο"!
     Και συγχρόνως πιάνει μετά βδελυγμίας την σερπαντίνα από τους ώμους του θελκτικού βλαστού και την πετά μακρυά.
     Η αγαθή σύζυγος, τον πληθωρισμόν της οποίας προσπαθεί να περιορίσει ο κορσές, όπως οι αστυφύλακες πολυπληθή διαδήλωσιν, που ξεχύνεται εν τούτοις εδώ κι εκεί παρά την αυστηράν επιτήρησιν, επισκοπεί τα πέριξ διά μακρών και βγάζει εν τέλει το συμπέρασμα ότι καλλίτερα θα ήταν να... εξέδραμε η οικογένεια σε κανένα θέατρον. Αλλά, επί τέλους, ακούονται οι ήχοι της μουσικής. Σβύνουν τα μισά φώτα και η ατμόσφαιρα γεμίζει από γλυκό βύσσινο που προσκαλεί τα ζεύγη σ' ένα σπαρακτικό ταγκό της μόδας, το οποίον τραγουδεί με θρηνώδη φωνήν εσχάτης απογνώσεως ο "ντιζέρ" του κέντρου:

Σκότωσέ με!
Τρύπησέ με!
Παρ' ένα μπαλντά και κλάδεψέ με,
γλυκά...
Βγαλ' τα μάτια μου,
κόψ' την μύτη μου
κι ύστερα απ' αυτά κάτσε και κλάψε με
πικρά...
     Το ταγκό αυτό προκαλεί βαθειάν εντύπωσιν στους θαμώνας. Ο τολμηρότερος, νεαρός κατά κανόνα, σηκώνεται, υποκλίνεται με άκραν σοβαρότητα μπροστά σε μια ντάμα και προχωρεί με βήμα σταθερό προς τη πίστα, αδιαφορών για τα άπειρα βλέμματα που έχουν καρφωθή επάνω του. Μερικοί παίρνουν θάρρος και ακολουθούν με αυταπάρνηση το παράδειγμά του. Σιγά-σιγά ακολουθούν και άλλα ζεύγη. Η πίστα γεμίζει. Αλλά επάνω από τα χορεύοντα ζευγάρια πλανάται το φάσμα της πιο μαύρης μελαγχολίας. Οι καβαλλιέροι έχουν το ύφος βασανισμένων ανθρώπων που ετρύγησαν όλες τις πικρίες του κόσμου κι ήλθαν να υποβληθούν στην εσχάτην και χειροτέραν θυσίαν.
     Οι ντάμες είνε τραγικές. Ρεμβώδεις άλλες, κρέμονται από τα μπράτσα των χορευτών με το μαρτυρικόν ύφος της Μαρίας Στούαρτ που οδηγείται εις το ικρίωμα κι άλλες με το ύφος μοιραίων θηλέων που εβαρέθηκαν πλέον να σκορπίζουν ολόγυρά τους τον όλεθρον. Χορός; Δοκιμασία είναι μάλλον που τελειώνει, ευτυχώς, γρήγορα, μαζί με το τραγούδι του "ντιζέρ" που αφού ελιάνισε την εκλεκτήν του κι ύστερα της έκλαψε πικρώς, αποσύρεται σε μίαν γωνίαν βαθύτατα σκεπτικός, σαν βαρυπενθών που μόλις συνήλθε εκ της πληξάσης αυτόν συμφοράς. Τα ζευγάρια επιστρέφουν με ένα "ουφ" ανακουφίσεως και κάθονται κατάκοπα στα τραπεζάκια τους, όπως ακριβώς οι αγρόται που γυρίζουν το βράδυ από τον τρύγο τσακισμένοι.
     Αλλά η νεαρά είναι άκρως συγκινημένη. Παίρνει το ποτηράκι του κρασιού με την άκρη των δακτύλων και το ακουμπά στα χείλη. Την κίνησίν της μιμούνται μηχανικώς και τα άλλα μέλη της οικογενειακής συναθροίσεως. Η νεαρά κυττά ολόγυρα, περιφέρει τα βλέμματά της απ' άκρου εις άκρον της σάλας, ύστερα δεν έχει πια τίποτε να κάνη και ξαναπαίρνει το ποτήρι. Οπότε συνοφρυούται ο μπαμπάς:
 -"
Νίτσα!..."
 -"
Τι είναι μπαμπά!;
 -"
σε κάτω το ποτήρι"!
 -"
Μα γιατί, μπαμπά";
 -"Θα μεθύσης"!
     Και συγχρόνως το βλέμμα του πάτερ φαμίλια πέφτει με τρόμον στο μπουκάλι που έχει φτάσει στα μισά. Η αγαθή συμβία και μήτηρ αρχίζει να κινά τα σιαγόνια της ως πρόλογον ενός πανηγυρικού χασμουρητού που θ' άνοιγε τις μασέλες της μέχρι ξεσαγωνιάσματος, αλλά ένα τρομερό βλέμμα της νεαράς το πνίγει εν τη γενέσει του.Κι η δυστυχής γυναίκα δεν μπορεί να καταλάβη πώς μπορεί να γίνει γλέντι εις ένα κέντρον, όπου απαγορεύεται και το χασμουρητό ακόμη!
     Αλλά εκείνη την στιγμήν συμβαίνει κάτι έκτακτον στην σάλα. Κάποιος θρασύς νέος παίρνει από το πανεράκι ενός μικρού τα αυγά και τα πετά σε μια παρέαν. Μια θρασυτέρα κυρία της παρέας αυτής παίρνει άλλο αυγό και πετά στον πετάξαντα. Εμβρόντητοι όλοι οι θαμώνες κοιτούν το θέαμα. Ο πάτερ φαμίλιας σκύβει και ρωτά πόσο κάνει ένα αυγό και δαγκώνει τα χείλια του όταν πληροφορείται ότι στοιχίζει τρεις δραχμές. Καθώς βλέπει δε εν συνεχεία τ' αυγά να διασταυρώνωνται μεταξύ των δύο τραπεζιών, κάνει ασυναισθήτως τον λογαριασμό:"Έξη! Δώδεκα, δεκαπέντε! Δεκαοκτώ, είκοσι μία... Τριάντα, τριάντα τρεις, τριάντα έξη!...
 Σαράντα πέντε, πω, πω λεφτά πεταμένα!..."
     Αλλά οι δύο πολεμισταί εξαφνικά καταλαμβάνονται από σύνεσιν, καταθέτουν τα όπλα, πληρώνουν με υπολείμματα μειδιάματος τα σπασμένα του στιγμιαίου παραλογισμού και σταυρώνουν φρονίμως τα χέρια. Πάει κι αυτό!... Επί τέλους! Οι μουσικοί σηκώνονται, χύνεται νέον σιρόπι στην ατμόσφαιραν, ήχοι γεμίζουν την αίθουσαν, σηκώνονται τα ζεύγη και αρχίζει γλυκύ λίκνισμα νέου σπαρακτικώτερου ταγκό. Ο "ντιζέρ" αυτή τη φορά είναι άγριος και απειλητικός, χειρονομεί, αφρίζει, λυσσά, ορύεται:
Θα σ' εκδικηθώ
όπου και νάσαι
θα σε μαχαιρώσω
ενώ κοιμάσαι.
Στον λάρυγγα θα στο βυθίσω το μαχαίρι!
Θα σου κόψω με μανία τόνα χέρι!
Θα σ' εκδικηθώ
μα το σταυρό!...
     Ρίγος φρίκης διατρέχει τα σώματα των θηλέων που μαζεύονται επάνω στους καβαλιέρους των από ένστικτον αυτοσυντηρήσεως, ενώ ο πάτερ φαμίλιας κάνει ασυναισθήτως κίνησιν προς την πισινή τσέπη, γιατί ο τρυφερός βλαστός του είναι εκτεθειμένος εις την μανίαν του λυσσώντος τραγουδιστού. Τέλος ο κίνδυνος παρέρχεται και τα ζευγάρια ηρεμούν. Η ορχήστρα θρηνεί, τα γοβάκια σέρνονται στην πίστα, τα ματάκια λιγώνουν, ένα ζευγάρι στάζει ζάχαριν και ερωτοτροπεί:
 -"
Πώς νυστάζω..."
 -"
Κι εγώ!"
 -"Κ
ι είμαι από γρίππη μάλιστα".
 -"Κι εγώ πήρα βεντούζες χθες".
     Οι γεροντότεροι βλέπουν το τρυφερό ζεύγος και στενάζουν. Νεότης! Νεότης!
-------------------------------------------------------------------------------------------

                                    Το Πιο Πολύτιμο Δώρο

     Μια φορά κι ένα καιρό, στα βάθη της Ανατολής ζούσε ένας άνθρωπος ξύπνιος αλλά και τυχερός, που την περνούσε όμως άσχημα -καθότι φουκαράς- και σκεφτόταν τι να κάνει, για να λύσει το πρόβλημά του. Πολύ βασάνισε το μυαλό του, και στο τέλος αποφάσισε ν' αναφερθεί στον πολυχρονεμένο Πατισάχ, για να ζητήσει την προστασία και βοήθειά του. Κάποιο δώρο όμως έπρεπε απαραιτήτως να του πάει, κι αυτό βέβαια, ήταν ένα πρόβλημα μεγάλο. Γιατί τι μπορούσε να προσφέρει ένας φουκαράς στον πολυχρονεμένο Πατισάχ, που ζούσε μέσα στα μυθικά παλάτια, στα χρυσάφια και στα πλούτη; Τι θα μπορούσε να μην έχει ο παντοδύναμος αφέντης, ώστε να τον εντυπωσιάσει και να τον ευχαριστήσει με το δώρο του; Ρώτησε από εδώ, ρώτησε από κει, έφαγε τον κόσμο, και στο τέλος βρέθηκε κάποιος, που του είπε:
 -"Ξέρεις τι δεν έχει ο Πατισάχ";
 -"Τι δεν έχει";
 -"Κρεμμύδια, άνθρωπέ μου".
 -"Κρεμμύδια δεν έχει ο πολυχρονεμένος μας αφέντης";
 -"Ούτε έχει ούτε και τα ξέρει. Γιατί οι παλατιανοί του δεν τα καταδέχονται και δεν τα βάζουν στο παλάτι".
     Χωρίς άλλες συζητήσεις, φορτώνει ένα κάρο κρεμμύδια ο ερίφης και τραβά για την Πόλη. Ταξιδεύει μέρες και μέρες, και φτάνει επιτέλους στo παλάτι. Παρουσιάζεται στο Σουλτάνο, κάνει δέκα τεμενάδες, κολλά τη μύτη του στο πάτωμα και λέει:
 -"Πολυχρονεμένε Πατισάχ κι αφέντη της ζωής μου, άστρο του μιλετιού και του βιλαετιού, βαλαά, μπιλαά, σου έφερα ένα δώρο, που ούτε το είδες ποτέ σου ούτε το ξέρεις. Να το μαγειρέψεις και να το φας, βιλαΐ, μπιλαΐ, και θα σχωρνάς τα πεθαμένα μου"!
     Ρουφά το ναργιλέ του ο Πατισάχ, χαϊδεύει τα μακριά του γένια και ρωτά:
 -"Τι είναι, ορέ; Τι δώρο είναι αυτό; Και πώς το λένε";
 -"Κρεμμύδια, Πατισάχ"!
 -"Και τι θα πει αυτό";
 -"Φάε και θα το δεις".
     Διατάζει ο Πατισάχ να μαγειρέψουν τα κρεμμύδια, τα τρώει και τρελαίνεται.
 -"Αμάν!" μουγκρίζει. Και μασουλά. "Βάι, βάι, βάι!..." Και καταπίνει. "Αλλάχ, Αλλάχ, τί γλύκα είναι αυτή!..." Και τρώει αχόρταγα, ευχαριστιέται, χαϊδεύει την κοιλιά του και διατάζει: "Πάρτε από το κάρρο του ανθρώπου όλα τα κρεμμύδια, γεμίστε το με χρυσάφι, για ρεγάλο κι ας πάει πίσω στο χωριό του, στην ευχή του Αλλάχ".
     Φορτωμένος με το χρυσάφι και τρισευτυχισμένος, γυρίζει στο χωριό του ο τυχερός και χοροπηδά απ' τη χαρά του. Τον βλέπει ο αδελφός του -ο άτυχος- αναστατώνεται κι αρχίζει ν' αναρωτιέται μήπως ο πολύχρονεμένος Πατισάχ, που δεν ήξερε τα κρεμμύδια, δεν ξέρει και τα... σκόρδα. Χωρίς πολλές κουβέντες -για να μη χάνει πολύτιμο καιρό- φορτώνει στα κρυφά ένα κάρρο σκόρδα, φτάνει στην Πόλη, παρουσιάζεται στον πολυχρονεμένο Πατισάχ, κάνει είκοσι τεμενάδες, κολλά τη μύτη του στο πάτωμα και λέει για τα σκόρδα του όσα είπε ο αδελφός του για τα κρεμμύδια. Το πολυχρονεμένο άστρο του βιλαετιού -κι αφέντης του μιλετιού- δε δείχνει καθόλου αδιαφορία, παρά δοκιμάζει ένα σκόρδο και τρελαίνεται.
 -"Αμάν, αμάν!" φωνάζει. "Τ' είναι τούτο;!". Τρώει κι άλλο... "Βάι, βάι, βάι!" μουγκρίζει. Τρώει και τρίτο και τα χάνει απ' τη νοστιμάδα. "Μωρέ τούτο δώ καψουρίζει λιγάκι και φέρνει μεγάλη χαρά στο στόμα και στο στομάχι. Μα το μεγάλο Γιαραμπή, τέτοιο νόστιμο πράμα δεν έφαγα ποτέ". Κι ενθουσιασμένος γυρίζει στους ανθρώπους του: "Πώς να τον ανταμείψω τούτον τον ευλογημένο;" λέει. "Τι να του δώσω; Μα τον Αλλάχ, θα του δώσω ό,τι πιο ακριβό έχω μέσα στο παλάτι μου. Πάρτε του γρήγορα όλα τα σκόρδα και φορτώστε στο κάρρο του το πιο πολύτιμο πράμα του παλατιού μου, τα... κρεμμύδια"!

O Μεγάλος Ξεριζωμός. Ντοκιμαντέρ του National Geographic (2006-2007)

87 χρόνια μετά τον Μεγάλο Ξεριζωμό του 1922, το National Geographic, έρχεται να προσφέρει στο παγκόσμιο κοινό ένα συγκλονιστικό οπτικοακουστικό λεύκωμα: «1922: Ο Μεγάλος Ξεριζωμός». Ένα ντοκιμαντέρ παραγωγής 2006-7 συγκεντρώνουν το πρωτότυπο αρχειακό υλικό του National Geographic της δεκαετίας του 1920, συνδυασμένο με αυθεντικό κινηματογραφικό υλικό εποχής, φωτογραφίες, κείμενα και μαρτυρίες. Το άλμπουμ αποτελεί ένα μοναδικό ντοκουμέντο για το γεγονός που το 1925 το National Geographic αποκάλεσε «Η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην Ιστορία». Με την σφραγίδα ενός ανεξάρτητου αυτόπτη μάρτυρα υπεράνω πάσης αμφισβήτησης, το έργο είναι πολύτιμο απόκτημα της βιβλιοθήκης κάθε ελληνικού σπιτιού, με ιδιαίτερη βαρύτητα για τα εκατομμύρια των ελληνικών οικογενειών που έχουν ρίζες στην Μικρά Ασία.













Η ΓΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ - ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Η Γη των Πατέρων, Ντοκιμαντέρ του Νέστορα Μάτσα Ένα ντοκιμαντέρ για την Ελλάδα της Μικράς Ασίας, την Ιωνία και τους Πόντιους, το οποίο δεν αναλίσκεται σε πολιτικές φανφάρες. Περισσότερο αναπολεί την Ελληνική γη με αφηγηματικό και ποιητικό τρόπο. Οι Μικρασιάτες μιλούν για τα μεγαλεία του Ελληνισμού που υπήρχαν αλλά και υπάρχουν ακόμα εκεί, για τον ξεριζωμό, που έδωσε στην υπόλοιπη Ελλάδα πνοή Βυζαντίου και για την αγάπη τους για τις τέχνες και τα γράμματα. Ο Μικρασιάτης μας λέει "το αμάν δεν είναι λέξη τούρκικη, είναι μια άλλη εκδοχή του αμήν που θα πει έλεος". "Η Μικρά Ασία είναι κατεξοχήν χώρα Ελληνική, εάν σιωπήσουν γι' αυτό τα στόματα των ανθρώπων, τότε θα μιλήσουν οι πέτρες.." Γιατί τα σπάσαμε τ' αγάλματά των, γιατί τους διώξαμε απ' τους ναούς των, διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί. Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη, σένα οι ψυχές των ενθυμούνται ακόμη. Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο την ατμόσφαιρά σου περνά σφρίγος απ' την ζωή των... Καβάφης (Ιωνικόν) (ΑΠ'ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΛΕΙΠΕΙ Η ΑΡΧΗ)

History of Education. Ιστορία της Εκπαίδευσης


I
INTRODUCTION


History of Education, theories, methods, and administration of schools and other agencies of information from ancient times to the present. Education developed from the human struggle for survival and enlightenment. It may be formal or informal. Informal education refers to the general social process by which human beings acquire the knowledge and skills needed to function in their culture. Formal education refers to the process by which teachers instruct students in courses of study within institutions.
II
EDUCATION IN PRELITERATE SOCIETIES

Before the invention of reading and writing, people lived in an environment in which they struggled to survive against natural forces, animals, and other humans. To survive, preliterate people developed skills that grew into cultural and educational patterns. For a particular group’s culture to continue into the future, people had to transmit it, or pass it on, from adults to children. The earliest educational processes involved sharing information about gathering food and providing shelter; making weapons and other tools; learning language; and acquiring the values, behavior, and religious rites or practices of a given culture.
Through direct, informal education, parents, elders, and priests taught children the skills and roles they would need as adults. These lessons eventually formed the moral codes that governed behavior. Since they lived before the invention of writing, preliterate people used an oral tradition, or story telling, to pass on their culture and history from one generation to the next. By using language, people learned to create and use symbols, words, or signs to express their ideas. When these symbols grew into pictographs and letters, human beings created a written language and made the great cultural leap to literacy.
III
EDUCATION IN ANCIENT AFRICA AND ASIA

Teachings of Confucius

Nearly 2500 years ago when intrigue and vice were rampant in feudal China, the philosopher Confucius taught principles of proper conduct and social relationships that embraced high ethical and moral standards. Confucius’s teachings and wisdom were standard scholarly education for the bureaucrats who administered the country. The Confucian tradition, which encompasses education, wisdom, and ethics, persists in China.


In ancient Egypt, which flourished from about 3000 bc to about 500 bc, priests in temple schools taught not only religion but also the principles of writing, the sciences, mathematics, and architecture. Similarly in India, priests conducted most of the formal education. Beginning in about 1200 bc Indian priests taught the principles of the Veda, the sacred texts of Hinduism, as well as science, grammar, and philosophy. Formal education in China dates to about 2000 bc, though it thrived particularly during the Eastern Zhou Dynasty, from 770 to 256 bc (see China: The Eastern Zhou). The curriculum stressed philosophy, poetry, and religion, in accord with the teachings of Confucius, Laozi (Lao-tzu), and other philosophers.
IV
EDUCATION IN ANCIENT GREECE

Homer’s Iliad

Homer's epic poem the Iliad, which dates from the 8th century bc, was a central text of ancient Greek education. In this audio excerpt from the poem (recited by an actor), Trojan and Greek armies gather for the Trojan War, the classic battle of Western lore. In the meantime, the mythological gods gather to debate the fate of the humans.


Historians have looked to ancient Greece as one of the origins of Western formal education. The Iliad and the Odyssey, epic poems attributed to Homer and written sometime in the 8th century bc, created a cultural tradition that gave the Greeks a sense of group identity. In their dramatic account of Greek struggles, Homer’s epics served important educational purposes. The legendary Greek warriors depicted in Homer’s work, such as Agamemnon, Odysseus, and Achilles, were heroes who served as models for the young Greeks.
Ancient Greece was divided into small and often competing city-states, or poleis, such as Athens, Sparta, and Thebes. Athens emphasized a humane and democratic society and education, but only about one-third of the people in Athens were free citizens. Slaves and residents from other countries or city-states made up the rest of the population. Only the sons of free citizens attended school. The Athenians believed a free man should have a liberal education in order to perform his civic duties and for his own personal development. The education of women depended upon the customs of the particular Greek city-state. In Athens, where women had no legal or economic rights, most women did not attend school. Some girls, however, were educated at home by tutors. Slaves and other noncitizens had either no formal education or very little. Sparta, the chief political enemy of Athens, was a dictatorship that used education for military training and drill. In contrast to Athens, Spartan girls received more schooling but it was almost exclusively athletic training to prepare them to be healthy mothers of future Spartan soldiers.
In the 400s bc, the Sophists, a group of wandering teachers, began to teach in Athens. The Sophists claimed that they could teach any subject or skill to anyone who wished to learn it. They specialized in teaching grammar, logic, and rhetoric, subjects that eventually formed the core of the liberal arts. The Sophists were more interested in preparing their students to argue persuasively and win arguments than in teaching principles of truth and morality.
Unlike the Sophists, the Greek philosopher Socrates sought to discover and teach universal principles of truth, beauty, and goodness. Socrates, who died in 399 bc, claimed that true knowledge existed within everyone and needed to be brought to consciousness. His educational method, called the Socratic method, consisted of asking probing questions that forced his students to think deeply about the meaning of life, truth, and justice.
In 387 bc Plato, who had studied under Socrates, established a school in Athens called the Academy. Plato believed in an unchanging world of perfect ideas or universal concepts. He asserted that since true knowledge is the same in every place at every time, education, like truth, should be unchanging. Plato described his educational ideal in the Republic, one of the most notable works of Western philosophy. Plato’s Republic describes a model society, or republic, ruled by highly intelligent philosopher-kings. Warriors make up the republic’s second class of people. The lowest class, the workers, provide food and the other products for all the people of the republic. In Plato’s ideal educational system, each class would receive a different kind of instruction to prepare for their various roles in society.
In 335 bc Plato’s student, Aristotle, founded his own school in Athens called the Lyceum. Believing that human beings are essentially rational, Aristotle thought people could discover natural laws that governed the universe and then follow these laws in their lives. He also concluded that educated people who used reason to make decisions would lead a life of moderation in which they avoided dangerous extremes.
In the 4th century bc Greek orator Isocrates developed a method of education designed to prepare students to be competent orators who could serve as government officials. Isocrates’s students studied rhetoric, politics, ethics, and history. They examined model orations and practiced public speaking. Isocrates’s methods of education directly influenced such Roman educational theorists as Cicero and Quintilian.
V
EDUCATION IN ANCIENT ROME

While the Greeks were developing their civilization in the areas surrounding the eastern Mediterranean Sea, the Romans were gaining control of the Italian peninsula and areas of the western Mediterranean. The Greeks’ education focused on the study of philosophy. The Romans, on the other hand, were preoccupied with war, conquest, politics, and civil administration. As in Greece, only a minority of Romans attended school. Schooling was for those who had the money to pay tuition and the time to attend classes. While girls from wealthy families occasionally learned to read and write at home, boys attended a primary school, called aludus. In secondary schools boys studied Latin and Greek grammar taught by Greek slaves, called pedagogues.
After primary and secondary school, wealthy young men often attended schools of rhetoric or oratory that prepared them to be leaders in government and administration. Cicero, a 1st century bc Roman senator, combined Greek and Roman ideas on how to educate orators in his book De Oratore. Like Isocrates, Cicero believed orators should be educated in liberal arts subjects such as grammar, rhetoric, logic, mathematics, and astronomy. He also asserted that they should study ethics, military science, natural science, geography, history, and law.
Quintilian, an influential Roman educator who lived in the 1st century ad, wrote that education should be based on the stages of individual development from childhood to adulthood. Quintilian devised specific lessons for each stage. He also advised teachers to make their lessons suited to the student’s readiness and ability to learn new material. He urged teachers to motivate students by making learning interesting and attractive.
VI
ANCIENT JEWISH EDUCATION
Education among the Jewish people also had a profound influence on Western learning. The ancient Jews had great respect for the printed word and believed that God revealed truth to them in the Bible. Most information on ancient Jewish goals and methods of education comes from the Bible and the Talmud, a book of religious and civil law. Jewish religious leaders, known as rabbis, advised parents to teach their children religious beliefs, law, ethical practices, and vocational skills. Both boys and girls were introduced to religion by studying the Torah, the most sacred document of Judaism. Rabbis taught in schools within synagogues, places of worship and religious study.
VII
MEDIEVAL EDUCATION

Saint Thomas Aquinas

Education in the 13th century was shaped profoundly by the work of Italian philosopher and theologian Saint Thomas Aquinas. Aquinas's writings attempted to reconcile the philosophy of Aristotle with the ideas of Christian theologian Saint Augustine. Aquinas employed both reason and faith in the study of metaphysics, moral philosophy, and religion.


During the Middle Ages, or the medieval period, which lasted roughly from the 5th to the 15th century, Western society and education were heavily shaped by Christianity, particularly the Roman Catholic Church. The Church operated parish, chapel, and monastery schools at the elementary level. Schools in monasteries and cathedrals offered secondary education. Much of the teaching in these schools was directed at learning Latin, the old Roman language used by the church in its ceremonies and teachings. The church provided some limited opportunities for the education of women in religious communities or convents. Convents had libraries and schools to help prepare nuns to follow the religious rules of their communities. Merchant and craft guilds also maintained some schools that provided basic education and training in specific crafts. Knights received training in military tactics and the code of chivalry.

Monk in a Scriptorium

Many of the books used for education in medieval Europe were reproduced by monks. They diligently copied entire texts in a monastery room called a scriptorium, which was designed for this purpose.


As in the Greek and Roman eras, only a minority of people went to school during the medieval period. Schools were attended primarily by persons planning to enter religious life such as priests, monks, or nuns. The vast majority of people were serfs who served as agricultural workers on the estates of feudal lords. The serfs, who did not attend school, were generally illiterate (see Serfdom).

Medieval Schools

During the Middle Ages, advocates of Scholasticism sought to forge through the use of logic a connection between classical Greek philosophy and Christian theology. Teachers and instructors employed the concepts of reason and revelation to teach their students how to think. In this 15th-century Italian painting, parents take their children to see a teacher of grammar.


In the 10th and early 11th centuries, Arabic learning had a pronounced influence on Western education. From contact with Arab scholars in North Africa and Spain, Western educators learned new ways of thinking about mathematics, natural science, medicine, and philosophy. The Arabic number system was especially important, and became the foundation of Western arithmetic. Arab scholars also preserved and translated into Arabic the works of such influential Greek scholars as Aristotle, Euclid, Galen, and Ptolemy. Because many of these works had disappeared from Europe by the Middle Ages, they might have been lost forever if Arab scholars such as Avicenna and Averroës had not preserved them.

All Souls College, University of Oxford

Established during the 12th century, the University of Oxford is England’s oldest institution of higher education. During the Renaissance (late-14th century to 17th century) the school became one of the leading centers of higher education in Europe. The University of Oxford is a federation of colleges and residence halls, each with its own structure and activities. Many prominent scholars have been associated with All Souls College, shown here.


In the 11th century medieval scholars developed Scholasticism, a philosophical and educational movement that used both human reason and revelations from the Bible. Upon encountering the works of Aristotle and other Greek philosophers from Arab scholars, the Scholastics attempted to reconcile Christian theology with Greek philosophy. Scholasticism reached its high point in the Summa Theologiae of Saint Thomas Aquinas, a 13th century Dominican theologian who taught at the University of Paris. Aquinas reconciled the authority of religious faith, represented by the Scriptures, with Greek reason, represented by Aristotle. Aquinas described the teacher’s vocation as one that combines faith, love, and learning.
The work of Aquinas and other Scholastics took place in the medieval institutions of higher education, the universities. The famous European universities of Paris, Salerno, Bologna, Oxford, Cambridge, and Padua grew out of the Scholastics-led intellectual revival of the 12th and 13th centuries. The name university comes from the Latin word universitas, or associations, in reference to the associations that students and teachers organized to discuss academic issues. Medieval universities offered degrees in the liberal arts and in professional studies such as theology, law, and medicine.
VIII
EDUCATION DURING THE RENAISSANCE



Classical Studies

Renaissance humanists studied the literature of ancient Greece and Rome, believing that these classical works represented the height of human knowledge and were important models for a new age. St. Jerome in His Study, by the Italian painter Antonello da Messina (1430-1479), depicts the 4th-century scholar Jerome. Jerome was known for his important literary accomplishments, including a translation of the Bible into Latin


The Renaissance, or rebirth of learning, began in Europe in the 14th century and reached its height in the 15th century. Scholars became more interested in the humanist features—that is, the secular or worldly rather than the religious aspects—of the Greek and Latin classics. Humanist educators found their models of literary style in the classics. The Renaissance was a particularly powerful force in Italy, most notably in art, literature, and architecture. In literature, the works of such Italian writers as Dante Aleghieri, Petrarch, and Giovanni Boccaccio became especially important.
Humanist educators designed teaching methods to prepare well-rounded, liberally educated persons. Dutch humanist Desiderius Erasmus was particularly influential. Erasmus believed that understanding and conversing about the meaning of literature was more important than memorizing it, as had been required at many of the medieval religious schools. He advised teachers to study such fields as archaeology, astronomy, mythology, history, and Scripture.





New Educational Goals

Education during the Renaissance emphasized such humanistic disciplines as history, poetry, and ethics. This painting depicts Massimiliano Sforza, the son of a duke of Milan, attending to his lessons.


The invention of the printing press in the mid-15th century made books more widely available and increased literacy rates (see Printing). But school attendance did not increase greatly during the Renaissance. Elementary schools educated middle-class children while lower-class children received little, if any, formal schooling. Children of the nobility and upper classes attended humanist secondary schools.
Educational opportunities for women improved slightly during the Renaissance, especially for the upper classes. Some girls from wealthy families attended schools of the royal court or received private lessons at home. The curriculum studied by young women was still based on the belief that only certain subjects, such as art, music, needlework, dancing, and poetry, were suited for females. For working-class girls, especially rural peasants, education was still limited to training in household duties such as cooking and sewing.
IX
EDUCATION DURING THE PROTESTANT REFORMATION
The religious Reformation of the 16th century marked a decline in the authority of the Catholic Church and contributed to the emergence of the middle classes in Europe. Protestant religious reformers, such as John Calvin, Martin Luther, and Huldreich Zwingli, rejected the authority of the Catholic pope and created reformed Christian, or Protestant, churches. In their ardent determination to instruct followers to read the Bible in their native language, reformers extended literacy to the masses. They established vernacular primary schools that offered a basic curriculum of reading, writing, arithmetic, and religion for children in their own language. Vernacular schools in England, for example, used English to teach their pupils. As they argued with each other and with the Roman Catholics on religious matters, Protestant educators wrote catechisms—primary books that summarized their religious doctrine—in a question and answer format.
While the vernacular schools educated both boys and girls at the primary level, upper-class boys attended preparatory and secondary schools that continued to emphasize Latin and Greek. The gymnasium in Germany, the Latin grammar school in England, and the lycee in France were preparatory schools that taught young men the classical languages of Latin and Greek required to enter universities.
Martin Luther believed the state, family, and school, along with the church, were leaders of the Reformation. Since the family shaped children’s character, Luther encouraged parents to teach their children reading and religion. Each family should pray together, read the Bible, study the catechism, and practice a useful trade. Luther believed that government should assist schools in educating literate, productive, and religious citizens. One of Luther’s colleagues, German religious reformer Melanchthon, wrote the school code for the German region of Württemberg, which became a model for other regions of Germany and influenced education throughout Europe. According to this code, the government was responsible for supervising schools and licensing teachers.
The Protestant reformers retained the dual-class school system that had developed in the Renaissance. Vernacular schools provided primary instruction for the lower classes, and the various classical humanist and Latin grammar schools prepared upper-class males for higher education.
X
EDUCATIONAL THEORY IN THE 17TH CENTURY
Educators of the 17th century developed new ways of thinking about education. Czech education reformer Jan Komensky, known as Comenius, was particularly influential. A bishop of the Moravian Church, Comenius escaped religious persecution by taking refuge in Poland, Hungary, Sweden, and The Netherlands. He created a new educational philosophy called Pansophism, or universal knowledge, designed to bring about worldwide understanding and peace. Comenius advised teachers to use children’s senses rather than memorization in instruction. To make learning interesting for children, he wrote The Gate of Tongues Unlocked (1631)a book for teaching Latin in the student’s own language. He also wrote Orbis Sensualium Pictus (1658; The Visible World in Pictures, 1659) consisting of illustrations that labeled objects in both their Latin and vernacular names. It was one of the first illustrated books written especially for children.
The work of English philosopher John Locke influenced education in Britain and North America. Locke examined how people acquire ideas in An Essay Concerning Human Understanding (1690). He asserted that at birth the human mind is a blank slate, or tabula rasa, and empty of ideas. We acquire knowledge, he argued, from the information about the objects in the world that our senses bring to us. We begin with simple ideas and then combine them into more complex ones.
Locke believed that individuals acquire knowledge most easily when they first consider simple ideas and then gradually combine them into more complex ones. In Some Thoughts Concerning Education (1697), Locke recommended practical learning to prepare people to manage their social, economic, and political affairs efficiently. He believed that a sound education began in early childhood and insisted that the teaching of reading, writing, and arithmetic be gradual and cumulative. Locke’s curriculum included conversational learning of foreign languages, especially French, mathematics, history, physical education, and games.
XI
EDUCATION DURING THE ENLIGHTENMENT


Jean Jacques Rousseau

One of the most influential Enlightenment thinkers, French philosopher Jean Jacques Rousseau argued that individual freedom is more important than state institutions. His political writings helped inspire the French Revolution (1789-1799). He also wrote eloquently on education, arguing that children learn best by interacting freely with their environment. His thoughts on education anticipated 20th-century reforms in schooling.


The Age of Enlightenment in the 18th century produced important changes in education and educational theory. During the Enlightenment, also called the Age of Reason, educators believed people could improve their lives and society by using their reason, their powers of critical thinking. The Enlightenment’s ideas had a significant impact on the American Revolution (1775-1783) and early educational policy in the United States. In particular, American philosopher and scientist Benjamin Franklin emphasized the value of utilitarian and scientific education in American schools. Thomas Jefferson, the third president of the United States, stressed the importance of civic education to the citizens of a democratic nation. The Enlightenment principles that considered education as an instrument of social reform and improvement remain fundamental characteristics of American education policy.
XII
EDUCATION IN THE 19TH CENTURY

Johann Heinrich Pestalozzi

Swiss educator Johann Heinrich Pestalozzi is widely considered the pioneer of early childhood education. His teaching philosophy, which he first proposed in the 1770s, was based on the principle that children were naturally good and that education should nurture and preserve this innate innocence. Pestalozzi established several schools for poor and orphaned children in Switzerland.


The foundations of modern education were established in the 19th century. Swiss educator Johann Heinrich Pestalozzi, inspired by the work of French philosopher Jean Jacques Rousseau, developed an educational method based on the natural world and the senses. Pestalozzi established schools in Switzerland and Germany to educate children and train teachers. He affirmed that schools should resemble secure and loving homes.
Like Locke and Rousseau, Pestalozzi believed that thought began with sensation and that teaching should use the senses. Holding that children should study the objects in their natural environment, Pestalozzi developed a so-called “object lesson” that involved exercises in learning form, number, and language. Pupils determined and traced an object’s form, counted objects, and named them. Students progressed from these lessons to exercises in drawing, writing, adding, subtracting, multiplying, dividing, and reading.
Pestalozzi employed the following principles in teaching: (1) begin with the concrete object before introducing abstract concepts; (2) begin with the immediate environment before dealing with what is distant and remote; (3) begin with easy exercises before introducing complex ones; and (4) always proceed gradually, cumulatively, and slowly. American educator Henry Barnard, the first U.S. Commissioner of Education, introduced Pestalozzi’s ideas to the United States in the late 19th century. Barnard also worked for the establishment of free public high schools for students of all classes of American society.
German philosopher Johann Herbart emphasized moral education and designed a highly structured teaching technique. Maintaining that education’s primary goal is moral development, Herbart claimed good character rested on knowledge while misconduct resulted from an inadequate education. Knowledge, he said, should create an “apperceptive mass”—a network of ideas—in a person’s mind to which new ideas can be added. He wanted to include history, geography, and literature in the school curriculum as well as reading, writing, and arithmetic. Based on his work, Herbart’s followers designed a five-step teaching method: (1) prepare the pupils to be ready for the new lesson, (2) present the new lesson, (3) associate the new lesson with ideas studied earlier, (4) use examples to illustrate the lesson’s major points, and (5) test pupils to ensure they had learned the new lesson.
A
Kindergarten

Friedrich Froebel

German educator Friedrich Froebel founded the first kindergarten in 1837 in Blankenburg, Prussia (now part of Germany). Froebel based his educational philosophy on a belief in the innate creativity of children. Accordingly, his kindergarten stressed that children should spend part of each day engaged in play to naturally develop their creative and intellectual potential.


German educator Friedrich Froebel created the earliest kindergarten, a form of preschool education that literally means “child’s garden” in German. Froebel, who had an unhappy childhood, urged teachers to think back to their own childhoods to find insights they could use in their teaching. Froebel studied at Pestalozzi’s institute in Yverdon, Switzerland, from 1808 to 1810. While agreeing with Pestalozzi’s emphasis on the natural world, a kindly school atmosphere, and the object lesson, Froebel felt that Pestalozzi’s method was not philosophical enough. Froebel believed that every child’s inner self contained a spiritual essence—a spark of divine energy—that enabled a child to learn independently.
In 1837 Froebel opened a kindergarten in Blankenburg with a curriculum that featured songs, stories, games, gifts, and occupations. The songs and stories stimulated the imaginations of children and introduced them to folk heroes and cultural values. Games developed children’s social and physical skills. By playing with each other, children learned to participate in a group. Froebel’s gifts, including such objects as spheres, cubes, and cylinders, were designed to enable the child to understand the concept that the object represented. Occupations consisted of materials children could use in building activities. For example, clay, sand, cardboard, and sticks could be used to build castles, cities, and mountains.
Immigrants from Germany brought the kindergarten concept to the United States, where it became part of the American school system. Margarethe Meyer Schurz opened a German-language kindergarten in Watertown, Wisconsin, in 1855. Elizabeth Peabody established an English-language kindergarten and a training school for kindergarten teachers in Boston, Massachusetts, in 1860. William Torrey Harris, superintendent of schools in St. Louis, Missouri, and later a U.S. commissioner of education, made the kindergarten part of the American public school system.
B
Social Darwinism
British sociologist Herbert Spencer strongly influenced education in the mid-19th century with social theories based on the theory of evolution developed by British naturalist Charles Darwin. Spencer revised Darwin’s biological theory into social Darwinism, a body of ideas that applied the theory of evolution to society, politics, the economy, and education. Spencer maintained that in modern industrialized societies, as in earlier simpler societies, the “fittest” individuals of each generation survived because they were intelligent and adaptable. Competition caused the brightest and strongest individuals to climb to the top of the society. Urging unlimited competition, Spencer wanted government to restrict its activities to the bare minimum. He opposed public schools, claiming that they would create a monopoly for mediocrity by catering to students of low ability. He wanted private schools to compete against each other in trying to attract the brightest students and most capable teachers. Spencer’s social Darwinism became very popular in the last half of the 19th century when industrialization was changing American and Western European societies.
Spencer believed that people in industrialized society needed scientific rather than classical education. Emphasizing education in practical skills, he advocated a curriculum featuring lessons in five basic human activities: (1) those needed for self-preservation such as health, diet, and exercise; (2) those needed to perform one’s occupation so that a person can earn a living, including the basic skills of reading, writing, computation, and knowledge of the sciences; (3) those needed for parenting, to raise children properly; (4) those needed to participate in society and politics; and (5) those needed for leisure and recreation. Spencer’s ideas on education were eagerly accepted in the United States. In 1918 the Cardinal Principles of Secondary Education, a report issued by the National Education Association, used Spencer’s list of activities in its recommendations for American education.
XIII
NATIONAL SYSTEMS OF EDUCATION

In the 19th century, governments in the United Kingdom, Germany, France, Italy, and other European countries organized national systems of public education. The United States, Canada, Argentina, Uruguay, and other countries in North and South America also established national education systems based largely on European models.
A
In the United Kingdom
The Church of England and other churches often operated primary schools in the United Kingdom, where students paid a small fee to study the Bible, catechism, reading, writing, and arithmetic. In 1833 the British Parliament passed a law that gave some government funds to these schools. In 1862 the United Kingdom established a school grant system, called payment by results, in which schools received funds based on their students’ performance on reading, writing, and arithmetic tests. The Education Act of 1870, called the Forster Act, authorized local government boards to establish public board schools. The United Kingdom then had two schools systems: board schools operated by the government and voluntary schools conducted by the churches and other private organizations.
In 1878 the United Kingdom passed laws that limited child labor in factories and made it possible for more children to attend school. To make schooling available to working-class children, many schools with limited public and private funds used monitorial methods of instruction. Monitorial education, developed by British educators Joseph Lancaster and Andrew Bell, used student monitors to conduct lessons. It offered the fledgling public education system the advantage of allowing schools to hire fewer teachers to instruct the large number of new students. Schools featuring monitorial education used older boys, called monitors, who were more advanced in their studies, to teach younger children. Monitorial education concentrated on basic skills—reading, writing, and arithmetic—that were broken down into small parts or units. After a monitor had learned a unit—such as spelling words of two or three letters that began with the letter A—he would, under the master teacher’s supervision, teach this unit to a group of students. By the end of the 19th century, the monitorial system was abandoned in British schools because it provided a very limited education.
B
In Russia
Russian tsar Alexander II initiated education reforms leading to the Education Statute of 1864. This law created zemstvos, local government units, which operated primary schools. In addition to zemstvo schools, the Russian Orthodox Church conducted parish schools. While the number of children attending school slowly increased, most of Russia’s population remained illiterate. Peasants often refused to send their children to school so that they could work on the farms. More boys attended school than girls since many peasant parents considered female education unnecessary. Fearing that too much education would make people discontented with their lives, the tsar’s government provided only limited schooling to instill political loyalty and religious piety.
C
In the United States

Sir Horace Mann

A Massachusetts lawyer and legislator, Horace Mann became the secretary of the Massachusetts board of education—the first state board of education in the nation—in 1837. Mann worked to establish nonreligious public schools so as to provide common education for all citizens, which he believed to be essential to democracy.


Before the 19th century elementary and secondary education in the United States was organized on a local or regional level. Nearly all schools operated on private funds exclusively. However, beginning in the 1830s and 1840s, American educators such as Henry Barnard and Horace Mann argued for the creation of a school system operated by individual states that would provide an equal education for all American children. In 1852 Massachusetts passed the first laws calling for free public education, and by 1918 all U.S. states had passed compulsory school attendance laws. See Public Education in the United States.
XIV
EDUCATION IN THE TWENTIETH CENTURY
At the beginning of the 20th century, the writings of Swedish feminist and educator Ellen Key influenced education around the world. Key’s book Barnets århundrade (1900; The Century of the Child,1909) was translated into many languages and inspired so-called progressive educators in various countries. Progressive education was a system of teaching that emphasized the needs and potentials of the child, rather than the needs of society or the principles of religion. Among the influential progressive educators were Hermann Lietz and Georg Michael Kerschensteiner of Germany, Bertrand Russell of England, and Maria Montessori of Italy.
A
Montessori

Montessori Preschool

A young boys and girls in a Montessori preschool matches words and illustrations as his teacher looks on. Italian educator Maria Montessori introduced her method of teaching children in 1907. The Montessori method encourages the development of initiative and self-reliance in children.


Montessori’s methods of early childhood education have become internationally popular. Trained in medicine, Montessori worked with developmentally disabled children early in her career. The results of her work were so effective that she believed her teaching methods could be used to educate all children. In 1907 Montessori established a children’s school, the Casa dei Bambini (Children’s House), for poor children from the San Lorenzo district of Rome. Here she developed a specially prepared environment that featured materials and activities based on her observations of children. She found that children enjoy mastering specific skills, prefer work to play, and can sustain concentration. She also believed that children have a power to learn independently if provided a properly stimulating environment.
Montessori’s curriculum emphasized three major classes of activity: (1) practical, (2) sensory, and (3) formal skills and studies. It introduced children to such practical activities as setting the table, serving a meal, washing dishes, tying and buttoning clothing, and practicing basic social manners. Repetitive exercises developed sensory and muscular coordination. Formal skills and subjects included reading, writing, and arithmetic. Montessori designed special teaching materials to develop these skills, including laces, buttons, weights, and materials identifiable by their sound or smell. Instructors provided the materials for the children and demonstrated the lessons but allowed each child to independently learn the particular skill or behavior.
In 1913 Montessori lectured in the United States on her educational method. American educators established many Montessori schools after these lectures, but they declined in popularity in the 1930s as American educators stressed greater authority and control in the classroom. A revival of Montessori education in the United States began in the 1950s, coinciding with a growing emphasis on early childhood education.
B
Dewey

Playing with Educational Toys

American philosopher, educator, and psychologist John Dewey reformed educational theory and practice in the United States by making learning more diverse and participatory. He tested his educational principles at the famous Laboratory School, also called the Dewey School, in Chicago. Dewey’s theories were developed while he was at the University of Chicago, from 1894 to 1904.


The work of American philosopher and educator John Dewey was especially influential in the U.S. and other countries in the 20th century. Dewey criticized educational methods that simply amused and entertained students or were overly vocational. He advocated education that would fulfill and enrich the current lives of students as well as prepare them for the future. The activity program of education, which derived from the theories of Dewey, stressed the educational development of the child in terms of individual needs and interests. It was the major method of instruction for most of the 20th century in elementary schools of the United States and many other countries.
C
Piaget

Jean Piaget

Swiss psychologist Jean Piaget is recognized for his studies of the mental development of children. Piaget was associated with several universities. In 1955 he became director of the International Center for Epistemology in Geneva, Switzerland, where he studied the development of thought and intelligence in children.


The work of Swiss psychologist Jean Piaget had a major impact on educational theory in the early 20th century, particularly in Europe. Piaget wrote extensively on the development of thought and language patterns in children. He examined children’s conceptions of number, space, logic, geometry, physical reality, and moral judgment. Piaget believed that children, by exploring their environment, create their own cognitive, or intellectual, conceptions of reality. By continually interacting with their environment, they keep adding to and reshaping their conceptions of the world. Piaget asserted that human intelligence develops in stages, each of which enhances a person’s understanding of the world in a new and more complex way.
XV
POLITICAL INFLUENCES

Political leadership has affected the education systems of many countries in the 20th century. In the Union of Soviet Socialist Republics (USSR) under Communism and in Germany under the leadership of National Socialism, totalitarian systems of government imposed strict guidelines on the organization of national education systems. Many other countries during the 20th century—including the United States—have sought to balance control of their education systems between the federal government and local governments or private organizations. Most countries in the 20th century have also taken steps to increase access to education.
A
In the United States

One-Room Schoolhouse

One-room schoolhouses are usually associated with earlier eras in the history of education. A few, however, like the one at Living History Farm, are still in use. This farm aims to reconstruct pioneer life in Iowa.


Local and state governments have retained most of the responsibility for operating public education in the United States during the 20th century. Because individual communities often have different educational priorities and different abilities to finance public education systems, school systems vary from one region to another. State governments—and occasionally the federal government—attempt to reduce disparity between regions by establishing various requirements for school financing, academic standards, and curriculum. See Education in the United States: Tension Between Localism and Centralization.
In the early 20th century access to education in the United States was largely divided along racial lines. State laws segregated most schools in the American South by race. No such laws existed in northern states, but school districts there often established district boundaries to ensure separate facilities for black and white students. In both northern and southern states, school facilities for African American students were usually inadequate, public transportation to such schools was insufficient or nonexistent, and public expenditures per student fell well below that provided per student in white schools. In 1954 the Supreme Court of the United States decided in Brown v. Board of Education of Topeka that separate facilities for black and white students resulted in unequal educational opportunities, and that such segregation was unconstitutional. Since then, public school systems throughout the United States have attempted to desegregate schools and to provide equal educational opportunity for all students. Integration efforts and affirmative action programs in American schools have helped enable African Americans, Hispanic Americans, and other minorities to increase high school and college attendance rates and to make impressive gains on standardized test scores. See Education in the United States: Education and Equality.
B
In the Soviet Union
After the Russian Revolution in 1917 the Communist Party’s Central Committee made the important educational decisions in the Soviet Union. In the 1920s Communist leader Joseph Stalin established a rigid curriculum for Soviet education that stressed science, mathematics, and Communist ideology. Soviet schools attracted large numbers of foreign visitors, especially individuals from developing countries. In 1957 the Soviet Union launched Sputnik, the first artificial satellite sent into space. To many educators around the world, this achievement indicated the advanced state of Soviet technological learning. Soviet educator Anton Semyonovich Makarenko also brought international recognition to the Soviet education system for his work on the rehabilitation of juvenile delinquents.
Many observers criticized the rigidity and authoritarianism of the Soviet education system. In 1989 and 1990 Mikhail Gorbachev, then the general secretary of the Communist Party and the leader of the USSR, tried to reform the country’s education system by allowing schools more local control. However, the nation was suffering from political upheaval and a weak economy, which hampered efforts aimed at educational reform.
With the fall of the Soviet Union in 1991 the former Soviet republics, such as Russia, Ukraine, and Georgia, became independent nations that controlled their own political and education systems. Education in Russia and the other new countries faces especially daunting obstacles because the struggling economies of these nations often provide insufficient funds for education. Other problems in educational administration and schooling stem from tensions between the many different ethnic and language groups in most of these nations. While Russia has a predominantly Russian population, over 100 other ethnic groups also comprise its population.
C
In Germany
The fall of Communism has also affected education in Germany. The disintegration of the Soviet Union from 1989 to 1991, and the tearing down of the Berlin Wall in 1989 helped lead to the collapse of the Communist government in East Germany. East Germany reunified with West Germany in 1990 and the West German school system was extended throughout the reunited nation. The Federal Republic of Germany follows a joint federal-state system of education. The Grundgesetz(Basic Law) gives individual German states the major responsibility for primary and secondary education. In higher education, the federal government works in conjunction with the states.
The kindergarten, developed by Froebel in the 19th century, remains popular in Germany. Children begin compulsory education at age six in the Grundschule, the basic primary school, and continue there until they are nine years old. When they finish primary school, German students go to separate secondary schools, such as the Hauptschule, Realschule, Gymnasium, and Gesamtschule. The Hauptschule offers a general education, the Realschule prepares students for middle-level careers as managers and supervisors, the Gymnasium is a university preparatory school, and the Gesamtschulen is a comprehensive secondary school. German education also includes extensive vocational, technical, and apprenticeship arrangements.
D
In France
The central government controls most education in France. A federal department, the Ministry of Education, sets the curriculum so that all students study the same subjects at the same ages throughout the country. French schools emphasize careful thinking and correct use of the French language. The lycee, the traditional academic secondary school, prepares students to attend universities. Thegrandes écoles, the great schools, are universities that train future leaders for government service, business administration, and engineering. Aside from providing free elementary and secondary education, the French central government provides financial aid to Catholic schools. In 1960 the government also began providing financial subsidies to private schools that meet state standards.
E
In Developing Nations

Education in Nepal

This is the situation of education in Nepal. Although nearly every country has adopted compulsory elementary education laws, many children in Nepal and other developing nations still lack access to adequate schools.


The 20th century has also been marked by the emergence of national school systems among developing nations, particularly in Asia and Africa. Compulsory elementary education has become nearly universal, but evidence indicates that large numbers of children—perhaps as many as 50 percent of those age 6 to 18 throughout the world—do not attend school. To improve education on the elementary and adult levels, the United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization (UNESCO) conducts literacy campaigns and other educational projects. UNESCO attempts to put every child in the world into school and to eliminate illiteracy. Some progress has been noted, but it has become obvious that considerable time and effort are needed to produce universal literacy.
For additional information on national systems of education, see the Education section in the articles on individual countries.
ΠΗΓΗ

back to top